Buitengesloten worden, het zwarte schaap van de familie zijn, teleurstelling van je omgeving ervaren, spijt voelen en geconfronteerd worden met veroordelende blikken en meningen van anderen.
Dit zijn ervaringen die mensen met psychiatrische problemen soms hebben. Het maakt ze onzeker over hun toekomst en ze vragen zich af: “Wat heeft het leven nog voor zin als ik er toch niet meer toe doe?”
Dit is een vaak besproken onderwerp in de psychiatrie. Te vaak.
Wij willen een ode brengen aan deze mensen. Aan hen die het zwaar hebben en even niet meer weten hoe verder. Dat doen we door te zeggen: het is goed; ik zie je, ik hoor je, ik draag je.
We bieden tassen met poëzie aan. Niet zoetsappig maar puur en rauw. Gewoon zoals het is. Door deze tas te dragen, tonen we begrip voor mensen met een psychische kwetsbaarheid. Zij doen ertoe.
Dit is een ode aan je broer en zus, de buurman, collega, moeder en kinderen.
Wij dragen je.
Tekst loopt verder onder afbeelding.
Afhalen
Wil jij deze tas en boodschap dragen? Dan kun je er een afhalen op de volgende locatie:
- Bibliotheek Eindhoven, Emmasingel 22, 5611 AZ Eindhoven
- CKE, Pastoor Petersstraat 180, 5612 LW Eindhoven
Het ontstaan van 'Ik draag je'
Tijdens haar tweede jaar als leerling Persoonlijke begeleider maatschappelijke zorg bij GGzE, ontstond bij Nadiah het idee voor 'Ik draag je'. Met een achtergrond als vormgever had Nadiah altijd een oog voor esthetiek, maar het waren de verhalen van de mensen die ze ontmoette die haar raakten en inspireerden tot dit bijzondere project.
In die twee jaar had Nadiah veel mensen ontmoet met schrijnende verhalen. Mensen die zich niet meer welkom voelden in hun eigen familie, of geen vrienden meer hadden. Ze verlangden naar hoe het vroeger was, hoewel ze wisten dat het nooit meer zo zou worden. Sommigen hadden hun huis, hun "thuis", moeten opgeven. Zelf kreeg Nadiah te maken met vooroordelen en opmerkingen als: "Werk je daar? Met al die gekke mensen?".
Deze verhalen en opmerkingen raakten Nadiah enorm. Ze voelde een sterke drang om iets te doen. Ze besloot deze verhalen te weerspiegelen in korte gedichten. Door de gedichten op tassen te drukken, kunnen ze verspreid worden en een ode brengen aan deze mensen. "Het idee is simpel: door de tas te dragen, zeg je 'ik zie je, ik hoor je, ik draag je'", zegt Nadiah.
Nadiah begon gedichten te schrijven en deelde deze met een collega. Haar collega was direct enthousiast en begon ook te schrijven. Samen legden ze hun teksten bij elkaar, en Nadiah koos vier teksten uit. Bij elke tekst dacht ze aan een specifieke persoon of verhaal. Deze verhalen mochten gedeeld worden, hoe pijnlijk ook. Geen zoetsappigheid, maar puur en rauw, precies zoals het was.
Het project bleef een tijdje liggen door drukte, maar de verhalen die Nadiah hoorde op haar werk, bleven binnenkomen. Ze besloot het project weer op te pakken, vastbesloten om het naar buiten te brengen.
Nadiah hoopt met 'Ik draag je' meer bewustwording te creëren. "Het leven loopt niet altijd zoals je wilt, en helaas heb je daar soms geen invloed op. Maar door deze verhalen te delen, kunnen we laten zien dat we elkaar zien en horen, en dat we er voor elkaar zijn, hoe moeilijk het soms ook is."
Contact opnemen
Meer weten over dit project?
Stuur dan een mailtje aan Nadiah.
