Patrick (52) kan zich geen leukere afdeling bedenken dan waar hij nu werkt. In 1999 liep hij er stage en is eigenlijk nooit meer weggegaan. Hij is verpleegkundig begeleider bij gesloten afdeling De Reusel: “We hebben hier een doelgroep met triple diagnose: psychiatrische problematiek, verminderd verstandelijk vermogen en soms een drugs- of alcoholprobleem. Het is soms moeilijk om hun gedrag en daarmee ook hun hulpvraag te begrijpen; daar heb ik een zwak voor.”
Het mooiste van zijn werk vindt Patrick om cliënten eigen regie te geven. Samen op gelijkwaardige wijze kijken naar de mogelijkheden. “Ik wil iedere cliënt leren kennen en begrijpen om ze zo maatwerk te bieden.” Hij denkt terug aan een cliënt die soms ongewenst gedrag vertoonde en daar zelf moeilijk grenzen aan kon stellen. “Hij was dol op voetbal. Ik besloot een gele en een rode kaart te maken. Als het hem niet lukte om zich aan de gemaakte afspraak te houden, trok ik een gele kaart als waarschuwing. Dat begreep hij. Als het dan nog eens gebeurde, kwam de rode kaart en een time-out op de kamer. Altijd met de belofte dat ik over een paar minuten langs kwam. Dat is nodig want elders hebben sommige cliënten weleens ervaren dat ze gewoon op hun kamer werden opgesloten en de begeleiding niet meer terugkwam. Wij werken hier vanuit de relatie en ze weten wat ze aan ons hebben.”
Vakantiedoelen
Vóór corona gingen ze twee keer per jaar met cliënten op vakantie. Dit jaar starten ze die traditie weer op. Ze gaan maximaal vijf dagen, met de cliënten die dat willen. “We willen ze het gewone leven laten ervaren. We stellen er ook een soort doelen aan. De een wil ergens koffie drinken, de ander vissen of ergens uiteten. Wij sluiten aan bij de behoefte van de client en begeleiden ze daarbij. Dat is echt fantastisch. Dan vragen ze zelf bijvoorbeeld om een glas water in een restaurant om hun medicatie te kunnen nemen. Iets wat van tevoren misschien helemaal niet mogelijk leek. En als je dan zegt: ‘Hey, dat jij heb jij toch maar mooi zelf gedaan!’, dan zie je ze echt groeien.”
Blinde vlekken
In al die jaren bij De Reusel heeft Patrick zich heus weleens afgevraagd: is er niet meer dan dit? Hij heeft daarom in de loop der jaren elders gesolliciteerd, maar zo gauw hij hoorde dat hij de baan had voelde hij aan alles: dit wil ik helemaal niet. “Ik vind het hier gewoon te leuk. Ik zeg wel tegen mijn collega’s: als ik blinde vlekken ontwikkel, spreek me erop aan. Daarom vind ik het leuk om stagiaires te begeleiden; die bevragen je en wijzen je op dingen. Dat maakt dat ik weer even bewust nadenk over waarom ik doe wat ik doe. Dat houdt me scherp.”